مقاله

معمولا در برنامه نویسی، یکی از کلیدی ترین نکاتی که لازم است رعایت شود، استفاده از الگوهای طراحی است. اگر رعایت syntax و مواردی اینچین را الفبای زبان در نظر بگیریم، الگوهای طراحی نقشِ نحوه چگونه حرف زدن را بر عهده دارند. در برنامه نویسی به صورت کلی هدف تنها نباید این باشد که به هدفمان برسیم و کار راه بیاندازیم. این موضوع را با ذکر مثال توضیح می دهیم؛ در کامیونیتی ریاضی، در مقالات و نشستها، به صورت کلی، همه به دنبال اثباتهای دقیق هستند تا طبیعت را بررسی کنند؛ این در حالی است که در علوم مهندسی به هیچ وجه اینگونه نیست. در علوم مهندسی هدف این است که کار را راه بیاندازیم و به مطلوب برسیم. نیاز به این نیست که اثبات های دقیق داشته باشیم به صورت کلی. همین که مشکل حل شود، کافیست. در برنامه نویسی کمی اوضاع متفاوت است. ما لازم است جدای از اینکه به فکر حل مساله باشیم، به قابلیت گسترش کد فکر کنیم. کدی که قابلیت گسترش نداشته باشد چندان ارزش ندارد. این نکته بسیار کلیدی است. در شرکتهایی که چندین نفر روی یک پروژه کدزنی که کد آن share شده است کار می کنند، لازم است حتما کدی بزنید که قابلیت گسترش داشته باشد وگرنه احتمالا طرد شوید. این موضوع در شبکه های عصبی نیز صادق است. شما لازم است بدانید کجا از singelton استفاده کنید یا از سایر الگوهای طراحی. در نوشتن فریمورکهای بزرگ، اگر الگوهای طراحی به درستی رعایت نشوند، به دلیل تعداد خطوط بالا، پروژه محکوم به شکست است؛ با این حال، در پروژه های با scale کوچک هم الگوهای طراحی اهمیت دارند. اگر به درستی رعایت نشوند، جدای از عدم قابل گسترش بودن، در هنگام استفاده مجدد، code reuse، با مشکل روبه رو خواهید شد. به صورت کلی، کد شما لازم است قابلیت plug-and-play داشته باشد.